Page 110 - ATA YAYINCILIK Değerlerimiz Öykü Dizisi-3 (8 Kitap)

Sonrasını hatırlayamıyorum. Nasıl hareket ettim,
ne zaman oraya vardım bilmiyorum. Kapının önün-
de birçok kişi toplanmıştı. Kayınvalidem elini yüzüne

kapamış, ağlıyordu. Ne diyeceğimi, nasıl davranacağımı
şaşırmıştım. Gördüğüm manzara karşısında dizlerimin
bağı çözülmüş, titriyordum. Yine de ayakta durmaya

ve güçlü görünmeye çalışıyordum. Hiç bu kadar soğuk-
kanlı olacağım aklıma gelmemişti doğrusu. Soğukkanlı
mıydım, yoksa nutkum mu tutulmuştu bilmiyorum.
Herkes meraklı gözlerle bana bakıyordu. Benim nasıl

davranacağımı tahmin edemiyorlardı. Ama olan olmuş-
tu bir defa. Ne yaparsam yapayım. Olayları geriye
alma şansım yoktu. Galiba ne kadar tedbirli olursan ol.

Olacak oluyordu. Bu kadar titiz davrandım ama hiçbir
şey değişmemişti. Ayşen Hanım telaşla beni karşıladı.
Mahcup bir şekilde.

“Ah Canan Hanım.”

“Ne oldu?” dedim yeniden.
“Aşağıda oturalım, kapının önünde oynarız uzak-
laşmayız.” dediler. “Biz de kayınvalidenizle birlikte

bankta oturuyorduk.”
“Sonra?”dedim.

“Kapının önünde oynuyorlardı. Oturduğumuz bina-
nın bir dış kapısı, bir de içeride kelebek kapısı var.

109