Page 109 - ATA YAYINCILIK Değerlerimiz Öykü Dizisi-3 (8 Kitap)

“Evet. Cemre biraz önce telefonda bana söy-
ledi. Sizden rica ediyorum, onları yalnız bırakmayın.
Kesinlikle dışarıya çıkarmayın. Benim işim de çok uzun

sürmez. En kısa zamanda geleceğim.”
“Siz merak etmeyin Canan Hanım. Ben ilgilene-

ceğim.”
“Teşekkür ederim.”

Ama benim içim içimi yiyordu. Bu histen nefret edi-
yordum. Bazen bir şeyleri hissetmek de kötü bir şeydi.
Ama elimde değildi, içime kötü bir his gelip oturuyor

sonra da beni deli ediyordu. Kaç defa içimden kovmaya
çalıştım ama içime yerleşti mi bir daha gitmiyordu.
Alışverişi tamamladım. Tam dükkândan çıkıyor-

dum, Gizem’ in annesi telefon açtı. “Hayırdır.” dedim
kendi kendime. Korkarak telefonun tuşuna bastım.
Sesim titreyerek “Alo.” dedim.

“Canan Hanım merhaba.” dedi. Sizi telaşlandırmak
istemiyorum ama hemen gelseniz iyi olacak. Cemre’nin
üzerine cam düştü.” dedi.

“Anlamadım.” dedim birdenbire.
Aslında anlamıştım ama sadece zaman kazanmaya

çalışıyordum.
“Cemre’nin üzerine kapının camı düştü.” dedi
yeniden.

108