Page 115 - ATA YAYINCILIK Değerlerimiz Öykü Dizisi-3 (8 Kitap)
P. 115
kuşlar gibi uçuyordum âdeta. Onlardan güzel bir şey
duyacağım diye ağızlarına bakıyordum. Bir tek kelime
bile yeterdi bana. İyi bir şeyler söylesinler diye bek-
liyordum. Doktorların birisi geliyor, diğeri gidiyordu
ama hiç kimse bizimle ilgilenmiyordu. Çığlık atmak
istiyordum. Belki de beni rahatlatacak tek şey buydu.
Bütün gücümle çığlık atmak bana iyi gelecekti. Kendime
sahip olmaya çalışıyordum. Böyle bir şey beni sıkıntıya
sokabilirdi. Daha fazla dayanamayacaktım. Bir doktor
kapıdan çıkarken yanına gittim.
“Neden hiçbir şey söylemiyorsunuz? Kızım nasıl?
İyileşecek mi?” dedim.
“Ameliyat henüz devam ediyor. Şu noktada bir şey
söylemem yanlış olur.”
“Ama bir şey söylemelisiniz, yoksa çıldıracağım.”
“Biliyorsunuz kol eskisi gibi işlemeyecek, göz gör-
meyecek. Biz bunu en aza indirmeye çalışıyoruz. Şu an
ki hesabımız bu. Merak etmeyin elimizden geleni yapı-
yoruz.”
“Lütfen elinizden gelenin fazlasını yapın.”
Ameliyat bittiğinde Cemre odasına çıkarken gör-
düğüm manzara hâlâ gözümün önünden gitmiyordu.
Kolu, kafası sargılıydı. Koşarak yanına gittim. Hasta
bakıcılar beni yanına yaklaştırmadılar. Odasına aldılar.
114
