Page 116 - ATA YAYINCILIK Değerlerimiz Öykü Dizisi-3 (8 Kitap)
P. 116
Oysa ben hemen kızımı görmek istiyordum. Onun bana
ihtiyacı vardı, biliyordum.
Taner’e, annesini eve götürmesini söyledim. Kadın
hastanede perişan olmuştu. Kendini suçlu hissediyordu.
Benimle konuşmaya cesaret edemiyordu. Taner annesi-
nin kolundan tuttu. Kadın gitmek istemedi.
“Sen eve git anne burada perişan oldun.”
“Kızım ben…”
“Tamam, olan oldu bir defa üzülme artık. Bunları
sonra konuşuruz.”
“Ben kendimi affedemem. Nasıl böyle bir şeye izin
verdim?”
“Tamam, anneciğim olmasaydı iyi olurdu ama oldu
bir defa. Şimdi iyileşmesi için beklemek zorundayız.”
“Onu bir defa görmeden gitmem.”
“Yoğun bakıma almışlar. Uzun bir süre göremezsi-
niz dediler. Yoğun bir ameliyat geçirdi. Ben inanıyorum
benim kızım bunu da atlatacak. İyi olacak.”
“Ben de inanıyorum.”
“Taner, haydi anneni eve bırak da gel.”
Arkasına bakarak gitti. Aslında söyleyecek çok
şeyi vardı. Fakat suçluluk duygusu onun konuşmasına izin
vermiyordu. Suçlu kimse yoktu belki. Benim yanımda da
olabilirdi. Ne kadar dikkat etmiştim oysa. Yine de oldu.
115
