Page 90 - ATA YAYINCILIK Değerlerimiz Öykü Dizisi-3 (8 Kitap)
P. 90
Cemre:
“Çok güzel bir sofra Meral teyze.”
“Afiyet olsun canım. Haydi bakalım oturalım sof-
raya.”
Bu gezimizden en çok memnun olan Madalyon’du.
Hem gönlünce koşuyor hem de sevdiği şeyleri yiyordu.
Zorla Cevahir teyzeyi de bizimle birlikte sofraya
oturttuk. O bizi rahatsız etmek istemiyordu. Oysa
onun güzel hikâyelerini dinlemek bizi mutlu ediyordu.
Eşini kaybedeli yıllar olmuş. İki oğlu varmış. Birisi
öğretmen, diğeri de sağlık memuruymuş. Onlar buraya
gelmeyi pek sevmiyorlarmış. Özellikle eşleri istemiyor-
muş. Bir iki senede bir gelip bir gece yatıp ertesi gün
gidiyorlarmış. Cevahir teyze burada yalnız yaşıyormuş.
Çocuklarını çok özlediği belli oluyordu. “Sizi görünce
sanki çocuklarım gelmiş gibi oldu. Bir gün gelecekler ki
anneleri ölmüş. Ama çok geç olacak o zaman.” diyordu.
Bir ara gözleri doldu çocuklarından ve torunlarından
bahsederken. Kalkıp ona sımsıkı sarıldım. İçimden
geldi. Kendimi tutamadım. Sanki bir şeyleri kaybetmiş
gibi duygulanmıştım. Söyledikleri içime işlemişti. Acı
tatlı birçok anı yaşamışlardı ortaklaşa. Belki onları
okutmak için yalın ayak işe koşmuştu. Sırf onlar elle-
rine ekmeklerini alsın diye ne kadar sıkıntıya katlan-
mıştı. Şimdi onların yokluğunu yüreğinde hissediyordu.
89
