Page 41 - ATA YAYINCILIK Değerlerimiz Öykü Dizisi-3 (8 Kitap)

Cemre bu verdiğim cevaptan pek memnun olma-
mıştı. Ama çocuklara bazen hayır da denmeliydi.

Okula başlayacağı gün gözüme hiç uyku girmedi.
Sabaha kadar pencerenin önünde oturdum. Onun okula

gideceği günü görebileceğimi hiç düşünmemiştim. Ne
tuhaf bir duyguydu. Anlatmak mümkün değildi.
Sokak ıssızdı. Tek tük insan geçiyordu. Karanlık,

sokak lambasıyla âdeta kavga ediyordu. Karanlıkla
aydınlık birbirine dolanmış gibiydi. Aydınlık bir parça
da olsa karanlığı bitiriyordu. Birkaç sokak kedisi koşa-

rak geçti. Birkaç köpek koştu arkalarından. Uzun bir
gece gibi görünüyordu. Sabahın olmasını istediğin gece-
ler, sabah olmak bilmiyordu.

Ertesi gün Cemre erkenden uyandı. Okula gide-
ceği için neşeliydi. Bildiği şarkıları yarım yamalak
söylüyordu.

Okul bahçesine girdiğimizde, formalarını giymiş,
anne ve babalarının ellerini tutmuş çocuklar, okul bah-
çesinin bir köşesinde duruyorlardı. Kimisi ağlıyordu.

“Anneciğim, bak şu çocuk ağlıyor.” dedi Cemre.
“Aslında ağlanacak bir şey yok değil mi kızım.”

dedim.
“Ben hiç ağlamam ki.”

“Öğretmenini çok seveceksin.“

40