Page 124 - ATA YAYINCILIK Değerlerimiz Öykü Dizisi-3 (8 Kitap)

“Önemli değil Fatihçiğim. Hadi bakalım, siz uslu
uslu oynayın.”

Fatih’in yatağının yanındaki sandalyenin üzerine
oturdum. Cemre gülümseyerek ona bir şeyler anlatıyor-

du. Cemre’nin böyle mutlu olması beni rahatlatıyordu.
Biliyordum ki bu sıkıntıyı çabuk atlatacaktı. Hayata sıkı
sıkı tutunması önemliydi. O zaman her şeyin üstesinden

gelebilirdi.

★ ★ ★
Cemre’nin doğum günüydü. Biz onun doğum gününü

hastanede yatan çocuklarla kutladık. Orada kendine
şifa arayan çocukların Cemre mumları söndürürken,

gözlerinde gördüğüm ışığı unutamam. Sanki hepsi has-
talığını unutmuş gibiydi. Galiba insan en küçük mutluluğu
değerlendirmek zorundaydı. Neden o küçük ayrıntıları

önemsemiyorduk? Oysa onlar çok büyük mutlulukların
başlangıcıydı eğer fark edebilirsek. Bazı çocuklar göz-
lerini kaybetmişti. Onların sesleri duyup mutlu olması

ve seslerle coşması benim gözlerimdeki yaşları boşalt-
tı. Yatağında bana bakan küçük bir kız,

“Neden ağlıyorsun?” dedi.

“Mutluluktan.” dedim.
“İnsan mutlu olduğu zaman ağlar mı hiç?”

123