Page 69 - ATA YAYINCILIK Değerlerimiz Öykü Dizisi-3 (8 Kitap)
P. 69
yoktu. Sadece dinlenmek istiyordum. Sanki üzerimde
yılların yorgunluğu vardı. Hiç dinlenemeyecekmişim gibi
geliyordu. Eve geldiğimde, elimi yüzümü yıkadım, ken-
dimi kanepenin üzerine âdeta attım. Cemre de yolda
uyumuştu. O da çok yıpranmıştı gün içerisinde. Şu an
tek istediğim Zeytin’in iyi olmasıydı.
Telefonun acı acı çalmasıyla uyandım. Rüyada mıy-
dım, yoksa gerçek miydi? Bir süre ayırt etmede zor-
landım. Kalktım, telefonu aldım. Arayan Tülay Hanım’dı.
Telefonu açarken korkudan ellerim titriyordu.
“Alo.”
Tülay Hanım telefonun öbür ucunda ağlıyordu.
Sanırım ne olduğu anlamıştım. Ama ona sormaya cesa-
retim yoktu.
“Canan Hanım, Zeytin’i kaybettik.”
Hiçbir şey söyleyemedim. Sadece gözlerimden
yaşlar boşaldı. Kendimi tutamıyordum. Bunu Cemre’ye
nasıl söyleyecektim onu düşünüyordum.
“Geliyoruz.”
“Gelmenize gerek kalmadı. Ben gereken her şeyi
hallettim.”
Cemre yanıma geldi, boş gözlerle bana bakıyordu.
Telefonu kapattım. Hiçbir şey söyleyemedim. Elini sıkı-
68
