Page 63 - ATA YAYINCILIK Rozetle Yolculuk Öykü Dizisi (8 Kitap)

– Uçacağımız için pilotluk desek daha doğru olmaz
mı ablacığım?

– Neyse, haydi bakalım, ilk gezimizi gerçekleştirme-
nin zamanı geldi. Ha, dur! Önce saate bakalım. Dönüş-
te aradan geçen zamanı anlarız.

Duvar saati 11.45’i gösteriyordu.
El ele tutuştular. Boşta kalan ellerinin işaret parmak-
larını rozetlerin üstüne koyup gözlerini kapattıklarında
Poyraz’ın heyecanı bedenine yansıdı. Çocuk, titreme-

sini fark ettirmemek için kendini kasıyordu. Büyük bir
merak içindeydi. Rozetler, isteklerini gerçekleştirecek
miydi? Gözlerini açtığında kendilerini nerede bulacak-
lardı? Öğretmeni, sürpriz olsun diye gitmeyi hayal ettiği
yeri söylememişti.

İkisi de bedenlerinde hafif bir titreme hissettiler.
Sanki bedenleri çözülmüş, hafiflemiş, hiçbir ağırlıkları
kalmamıştı.
Gözlerini açtıklarında kendilerini aynı salonda bul-
dular. Tek fark vardı, geceydi. Üstelik lambalar sönük-
tü. Sokak lambasının yansımalarıyla içeride loş bir ışık

vardı.
Burcu Öğretmen, heyecandan titreyen bir sesle,

– Gerçekleşti! Hayalim bu salonda dün geceye dön-
mekti, döndük.
Poyraz, sevinçle yerinde zıpladı.

62