Page 48 - ATA YAYINCILIK Dedemin Masalları Öykü Dizisii (10 Kitap)

Ertesi gün küçük bir poşete biraz ekmek kırın-
tısı doldurdum. Çünkü zavallı kuşların kış ayların-
da aç olabileceklerini düşündüm. Onlar ot to-

humlarıyla beslenerek yarı aç, yarı tok yaşıyor
olmalıydılar.

Ertesi sabah kuşları görebilmek için yine aynı
zamanda onların yaşadığı yerlere gittim. Aynı
yollardan yürüdüm. Ayaklarım yol yürüdü, göz-
lerim hep kuşları aradı. Kuşlar yoktu.

Onlardan ümidimi kestim. Hevesim de bir
anda söndü.

– Adam sen de! Ne olacak? Kuş sürüsü de-
ğil mi? Bugün burada, yarın orada! Demek ki
onlarla tesadüfi bir arkadaşlığım olmuş, diyerek

birkaç adım daha atmıştım ki yandaki taş öbek-
lerinden ince bir ses duydum.

– Cik! Cik!
Geri döndüm. Az uzağımdaki taşların üzerin-

de küçük kıpırtılar hâlinde bekleşen bu kuşları ta-
nıdım. Yoksa onlar da beni tanımış mıydı?

Önce sessizce durup baktım. Bu kısa süren
bakışımdan huylandılar. Oldukları yerde ince
gagalarıyla cılız sesler çıkarıp bir şeyler anlat-
maya çalıştılar. Ben de dil ve dudaklarımı oyna-

tarak onlar gibi sesler çıkarmaya uğraştım.
45