Page 75 - ATA YAYINCILIK Rozetle Yolculuk Öykü Dizisi (8 Kitap)

– Neyse, bu zamandan ayrılabiliriz artık.

El ele tutuşup, boşta kalan ellerinin işaret parmak-
larını rozetlerine dokundururken gözlerini kapattılar.
Burcu Öğretmen, kendi zamanlarındaki salonu hayal
etti.
Az sonra gözlerini açtıklarında, kendilerini yine
salonda buldular, ne var ki gündüzdü. Heyecanla du-
vardaki saate baktılar. İkisi birden aynı anda aynı şeyi
söyledi.

– 11.46!
– Aradan sadece bir dakika geçmiş, dedi Poyraz se-
vinçle.
– Belki de daha az; saniyesine bakmamıştık çünkü.
Oh, bu çok iyi oldu! Geri dönme sıkıntısı çekmeden
gittiğimiz yerlerde rahatça, çekinmeden kalabiliriz artık.
Poyraz, bayram çocukları gibi şendi.

– Ablacığım, durduk yerde başımıza talih kuşu kon-
du, dedi.
– Evet yavrum, diye onayladı öğretmeni. Dün, fen
bilimleri dersinde uzay konusunu konuşmasaydık...
Gece bahçede devamını getirmeseydik... Sonsuz Ev-
ren, konuya ilgi duymayıp bizi ziyaret etmeseydi... İki-
miz uzayda yaşam olduğuna, Sonsuz Evren’e ve anlat-
tıklarına inanmasaydık...

– Anladım Burcu abla. Birbirine bağlı olarak bunlar
gelişmeseydi ne Sonsuz Evren’le tanışabilirdik ne rozet-
leri alabilirdik.

74