Page 56 - ATA YAYINCILIK 3. Sınıf Okuyorum Anlıyorum

İnatçı Olmama

.............................................
.............................................
Sıcak bir yaz günü Nasrettin Hoca, eşeğiyle ormana gitmiş. Soğuk kış günleri için
odun kırmış. Akşam olunca odunları eşeğine yüklemiş, yorgun argın evine varmış. O
kadar yorulmuş ki yerinden kalkmak istemiyormuş. Hanımına:

— Eşeğin yemini bu akşam sen ver Hatun, demiş.
Hanımı da yorucu bir gün geçirmiş olacak ki:
— Bey, ben de yorgunum. Sen ver eşeğin yemini, demiş.

Başlamışlar tartışmaya. Bir türlü kimin daha çok yorulduğuna karar verememişler.
Sonunda iş inada binmiş. Hoca demiş ki:
— İlk kim konuşursa o versin eşeğin yemini.
— Tamam, demiş hanımı.

Hoca kendinden emin. Nasıl olsa hanımı dayanamaz, konuşur diye düşünüyormuş.
Ama pek de öyle olmamış. Nasrettin Hoca’nın hanımı birkaç dakika sonra komşuya
gitmiş. Hoca hiç ses etmemiş. O gidince uzanmış, dinlenmiş.
Hava iyice kararınca eve hırsız girmiş. Hırsız Hoca’yı görmemiş. Ne var ne yok
silip süpürmüş. Tam kapıdan çıkacakken Hoca’yı fark etmiş. Korkmuş. Sırtındaki bohçayı
bırakıp kaçacak olmuş. Ama bakmış Hoca’dan ses çıkmıyor. Eee Nasrettin Hoca bu; bir
hırsız için iddiayı mı kaybetsin? Baştan beri hırsızın farkındaymış. Susmuş, tepki vermemiş.
Hırsız elini kolunu sallayarak çaldıklarıyla çıkıp gitmiş.

Birkaç saat sonra Hoca’nın karısı gelmiş. Bakmış ki eşyaların yerinde yeller esiyor.
— Aman Hocam! Bu ne hâl, diyerek çığlık atmış.
Hoca gayet sakin:
— Hatun, hiç itiraz istemem, bahsi sen kaybettin. Eşeğin yemini sen vereceksin bu
akşam, demiş.

55